സ്ത്രീ ജന്മം - കവിത(മഞ്ജു പ്രമോദ്)

സ്ത്രീ  ജന്മം

ഓരോ  ക്രൂര  വാക്കിലും  നോക്കിലും
ഉരുകുന്നു  അബലയാം  സ്ത്രീ  ജന്മം  .
ഹൃദയത്തിലേറ്റ  ആഴത്തിൻ മുറിവുണക്കാൻ
സഹനത്തിൻ തേനിലിറ്റിച്ച്

 ദീർഘ  ക്ഷമയാം തൈലം
പുരട്ടിയും ആ  സ്ത്രീ  ജന്മം
അവിടെ ഇവിടെ  നിനവുകളിൽ
നിമ്നോന്നതങ്ങളായ്
അവശേഷിച്ചു പിന്നെയും
വികൃതമാം  വടുക്കൾ
മറവിയാം  ലേപനം ആലേപനം
ചെയ്തു ഓരോ  കലകളും  മാറ്റിയവൾ
പിന്നെയും  തുടരുന്ന  ജീവിത സന്ധിയിൽ
മുറിവേൽക്കുവായ് സ്ത്രീ  ജന്മങ്ങൾ
പ്രണയവും പരിണയവും  അതിലൊരുണ്ണിയും
അവന്റെ  വളർച്ചയും  വാക്കുമെല്ലാം
പൂത്തുലഞ്ഞതാക്കിയവളെ  ജീവിത   മദ്ധ്യത്തിൽ
വാർദ്ധക്യ ത്തിലവളൊരു വാടിയ
തണ്ടായ് ശേഷിയില്ലാത്തൊരു  മനസ്സും  ഉടലുമായ്
വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്നു  നാലു ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ
വെളിച്ചമിറ്റിച്ചിറങ്ങിയ ഇരുണ്ട
മുറിയുടെ ചുവരുകളിലെവിടെയോ
ഓർമ്മതൻ ഭാണ്ഡം തുറന്നപ്പോൾ  കണ്ടു
പള്ളിക്കൂടത്തിലേക്കോടുന്ന ഉണ്ണികൾ
ആലിംഗനത്തിൻ  അലിഞ്ഞൊരു
ഊഷ്‌മള ചുംബനങ്ങളും
അവരുടെ കുറുമ്പുകൾ  പരിവേദനങ്ങളും
സ്നേഹത്തിൻ  ഉത്തുംഗ ശ്രേണിയിൽ
റാണിയായ്  വാണനാൾ
പ്രണയത്തിൻ  മടിത്തട്ടിൽ പരിലാളങ്ങളേറ്റു
കഴിഞ്ഞ  പൂർവ്വകാലം
പ്രിയനും യാത്രയായ് പ്രണയവും മൃതിയിലായ്
ആസന്ന  മൃതിയിൽ കൂട്ടുകാരില്ല
 കൂടപ്പിറപ്പില്ല ശ്രോതാക്കളില്ല
കണ്ണീരിറ്റിച്ചിറങ്ങി നനഞ്ഞൊരു
തലയിണയാണെന്റെ  കൂട്ടുകാരി
വിടവാങ്ങുവാനായ് വിതുമ്പി നിൽക്കുന്നൊരു
വിവശയാം  മാതാവ്  കേഴുന്നു
എനിക്കിനി ഈ  ഭൂവിലൊരു
നരജന്മമേ  വേണ്ട  ഈശ്വരാ....


മഞ്ജു പ്രമോദ്
മംഗഫ് ഈസ്റ്റ് യൂണിറ്റ്